Paulo Ceolho strona 4 z 4

Na pewno wielu z Was słyszalo o tym pisarzu, a może przeczytało jakieś dzieło.
Jezeli jednak znajdą się tacy, dla których nazwisko Coelho nie nie mówi to:

Paulo Coelho jest brazylijskim pisarzem i poetą . Jego ksiązki mają charakter psychologiczny, duchowy i zazwyczaj bardzo religijny. Motyw Boga i życia poza ciałem jest często używany w jego twórczości zarówno wprost jak i "między wierszami". Paulo długo szukał swojego powołania, w Brazyli, jego ojczystym kraju, nie było miejsca dla pisarzy, a w szczególności takich jak on: młodych wilków, probujących zmienić rzeczywistość, sprzeciwić się władzy, systemowi. Na pewno wiele negatywnych doświadczeń życioowych zostało uwiecznionych w jego twórczości, gdyż można odnaleść w jego książkach wiele zyciowych mądrości. Przeczytwaszy chociażby jedną stronę mogłam wyczuć dojrzałość pisarza. Przynajmniej tak było jeszcze kilka lat temu..Uważam, że Paulo Coelho ostatnio "sprzedaje" swój talent. Jego nazwisko jest rozpoznawalne na całym świecie, więc ma gwarancje, że ludzie kupią kazdą jego ksiązkę. Sadzę, że zaczął niestety stawiać na ilość, a nie na jakość.

Konto usunięte: Czasami zło przychodzi pod maską dobra, lecz jego prawdziwym celem jest szerzenie zła.-Demon i Panna Prym

Konto usunięte: (...) usta zamykają się wtedy, gdy mają do powiedzenia coś ważnego.-Czarownica z Portobello

Konto usunięte: Jak mam rozpoznać swoją drugą połówkę? Nie bojąc się ryzyka. Ryzyka porażki, odrzucenia, rozczarowań. nigdy nie wolno nam rezygnować z poszukiwań miłości. Ten, kto przestaje szukać, przegrywa życie.-Brida Każda idea - dobra czy zła - zaczyna istnieć dopiero wtedy, kiedy próbujemy wprowadzić ją w życie.-Weronika postanawia umrzeć

Konto usunięte: kto potrafi poskromić swoje serce, potrafi podbić cały świat.-Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam

I jeszcze troszkę dorzucę. Opowiadanie, które jest w:

"Być jak płynąca rzeka" P. Coelho

"Być jak płynąca rzeka
Milcząc w środku nocy
Bez strachu przed jej mrokiem
Gdy na niebie Gwiazdy - być ich odbiciem
Kiedy niebo zaciąży chmurami
A chmury jak rzeka wodą się staną
Być ich odbiciem beztroski
W spokojnych głębinach"

str 211 - 213
"Chmura i wydma"

Wszyscy wiemy, że żywot chmury jest bardzo urozmaicony, ale nadzwyczaj krótki - napisał Bruno Ferrero. Oto kolejna historia:
Podczas burzy na środku Morza Śródziemnego narodziła się chmura. Nie miała jednak czasu tam dojrzeć, gdyż wiatr zaczął spychać wszystkie chmury w kierunku Afryki.
Gdy dotarły nad kontynent, zmienił się klimat. Na niebie zajaśniało gorące słońce, a później rozciągnęły się złote piaski Sahary. Wiatr chciał je przenieść na południe w kierunku dżungli, gdyż nad pustynią prawie nigdy nie pada deszcz.
Młoda chmura, wzorem młodych ludzi, postanowił poznać świat i odłączyła się od rodziców i starszych przyjaciół.
- Co ty robisz? - zaprotestował wiatr. - Pustynia jest wszędzie taka sama! Wracaj do szeregu, wszyscy zmierzamy do Afryki, gdzie są góry i przepiękne drzewa.
Jednak młoda chmura nie posłuchała go, gdy z natury była niepokorna. Powoli schodziła ku ziemi, aż osiadła nad lekkim, przyjaznym wietrze unoszącym się nad złotymi piaskami. Długo spacerowała, aż zauważyła uśmiechającą się do niej wydmę.
Spostrzegła, że wydma także była młoda, niedawno usypana przez wiatr.
W jednej chwili zakochała się w jej złotych.
- Witaj - powiedziała. - Jak ci się wiedzie tam na dole?
- Żyję wśród innych wydm, słońca, wiatru i karawan, które tędy przechodzą. Czasem straszliwie gorąco, ale da sie wytrzymać. A jak ci się żyje tam na górze?
- Tutaj też jest słońce i wiatr, ale za to mogę przechadzać się po niebie i poznawać świat.
- Moje życie jest krótkie - poskarżyła się wydma. Gdy wiatr wróci z dżungli, zniknę.
- Bardzo cię to martwi?
- Wydaje mi się, że nikomu nie jestem potrzebna.
- Ja czuję to samo, bo gdy zawieje nowy wiatr, polecę na południe i zmienię się w deszcz. Taki mój los.
Wydma zawahała się, po czym spytała:
- Czy wiesz, że tu na pustyni deszcz nazywamy rajem?
- Nie przypuszczałam, że mogę zamienić się w coś tak wspaniałego - odparła z dumą chmura.
- Słyszałam, jak stare wydmy opowiadają różne historie. Mówią, że po deszczu obrastają nas zioła i kwiaty. Mnie to nigdy nie spotka, deszcz rzadko pada na pustyni.
Tym razem zawahała się chmura, lecz po chwili uśmiechnęła się szeroko:
- Jeśli chcesz, mogę okryć cię deszczem. Kocham cię i chcę z tobą zostać na zawsze.
- Kiedy zobaczyłam cię na niebie, też się w tobie zakochałam - odparła wydma. - Ale jeśli zamienisz swoją piękną białą czuprynę w deszcz umrzesz.
- Miłość nigdy nie umiera - powiedziała chmura. - Ona się zmienia, a ja chcę pokazać ci.
I chmura zaczęła pieścić wydmę małymi kroplami. Długo były razem, aż pojawiła się tęcza.
Następnego dnia wydmę obsypały drobne kwiaty. Sunące w stronę Afryki młode chmury myślały, że tu zaczyna się dżungla, której od dawna wypatrywały, więc zostawiły parę kropel. Po dwudziestu latach wydma zmieniła sie w oazę, użyczającą podróżnym cienia pod drzewami.
A wszystko dlatego, że któregoś dnia pewna chmura nie zawahała się poświęcić życia z miłości."

Przeczytałam wszystkie książki jego autorstwa wydane w Polsce i z niecierpliwością czekam na kolejne:)