Angels & Airwaves, znany też jako AvA to zespół grający alternrock. Założycielem zespołu jest członek jednego z największych zespołów punkrockowych przełomu XX i XXI wieku, Tom DeLonge z grupy Blink-182. Do współpracy zaprosił on:
- Na gitarę prowadzącą - swojego kolegę, Davida Kennedy'ego, z którym grał w zespole Box Car Racer (2002);
- Na gitarę basową - Ryana Sinna z The Distillers
- Na perkusję - Adama "Atoma" Willarda, który grał w The Offspring w latach 2003-2005.
W takim składzie wydali oni pierwszą płytę, o tytule "We Don't Need To Whisper" (tł. Nie Musimy Szeptać).
Po nagraniu płyty, Ryan Sinn odzesdł z zepołu, a zastąpił go Matt Wachter, dobrze znany z 30 Seconds To Mars. W 2007 roku AvA wydała drugą płytę, I-Empire (dosł. tł. I-Imperium lub Imperium I).
17 czerwca 2008 roku, w Encnitas w Kalifornii miała miejsce premiera filmu dokumentalnego stworzonego przez członków zespołu pt. Start The Machine. Tom opowiada w nim o powodach rozpadu grupy Blink-182 i okolicznościach, w których powstała AvA. Zawierał on też materiały koncertowe.
Zespół pracuje nad filmem sci-fi pt. I-Empire Motion Picture, który ma wyjść w IV kwartale 2008 roku.
Zespół wydaje trzy dema, kolejno: "Implosion Of Heaven", "Ubiguitous Absence Of Remission" i "Shining". Samuli opuszcza zespół, gdyż jego rodzina przeprowadza się do Ameryki, a on chcąc nie chcąc musi razem z nią. Jani również nie zagrzewa miejsca w Inearthed - jego gra zostaje uznana za niewystarczająco dobrą i zostaje zastąpiony przez innego kumpla Jaski - Janne Wirmana. Wkrótce zespół otrzymuje ofertę od belgijskiej wytwórni. Nie jest ona specjalnie korzystna (zero pieniędzy na produkcję, zero promocji, chłopaki sami sprzedają swoje płyty), ale mimo wszystko najkorzystniejsza z dotychczasowych, więc zespół na nią przystaje. Tymczasem niejaki Sami Tenetz z Thy Serpent otrzymuje od Aleksandra jeden z egzemplarzy albumu, który za jego sprawą znalazł się w wytwórni Spinefar Records. Robił tam niezłą furorę, więc wkrótce Inearthed otrzymują jeszcze jedną ofertę, znacznie korzystniejszą niż ostatnia. I tu pojawia się problem, bo zespół był już zakontraktowany. Ale i na to znajduje się sposób - wmawiają poprzedniej wytwórni, że kapela po prostu się rozpadła, a nową umowę podpisują już jako Children Of Bodom.
Nazwa zespołu wzięła się od małego jeziorka Bodom w Finlandii
, położonego około 20 km na północ od Helsinek. W 1960 roku jezioro było świadkiem okrutnego mordu. Czworo nastolatków - dwie piętnastoletnie dziewczyny i dwóch osiemnastoletnich chłopaków biwakowało nad Bodom. Piątego czerwca 1960 roku na ich biwak przyszedł szaleniec i, za pomocą noża, zarżnął troje z nich. Chłopak, który ocalał zwariował i do dziś podlega leczeniu psychiatrycznemu. Morderstwo nigdy nie zostało wyjaśnione, mimo iż w 1968 roku pewien stary mężczyzna przyznał się, że jest mordercą z Bodom. Policja miała dowody, że w tym czasie tam nie przebywał. W roku 2005 na ławę oskarżonych w tej sprawie trafił Nils Gustafsson (jedyny ocalały), jednak wskutek braku dostatecznych dowodów, został on uniewinniony.
pierwszym singlu Children Of Bodom znajduje się piosenka "Children Of Bodom" oraz dwa utwory innych zespołów. Płytka okazuje się ogromnym sukcesem, rozchodząc się w ilości 5300 egzemplarzy w samej Finlandii (co jak na tak mało znany zespół i takie małe państwo jest osiągnięciem). Utwór "Children Of Bodom", bez żadnej specjalnej promocji, jest przez 8 tygodni na pierwszym miejscu fińskiej listy przebojów. We wrześniu odbywa się druga trasa po Europie, a Janne znów czuje zew egzaminów. Kolejny raz zostaje zastąpiony przez płeć piękniejszą. Jest to nie tylko kobieta, ale też kobieta Alexiego - Kimberly Goss. Założyła ona zespół Sinergy, w którym głównym gitarzystą został Laiho.
Nagrywają kolejny singiel - "Hate me!", który zawiera też "Hellion", cover WASP-u. Przebojowy utworek z zadziornym tekstem ("I don't give a fuck if you hate me") z pewnością nuci sobie pod nosem wielu fanów. Płytka rozchodzi się w ilości 10400 egzemplarzy w samej Finlandii uzyskując złoto i do dziś jest ich najlepiej sprzedającym się singlem. Rozpoczęły się prace nad nowym albumem, postępujące pod presją "syndromu trzeciej płyty" jak i sukcesem skądinąd świetnego "Hatebreedera". W 2000 roku na światło dzienne wychodzi majstersztyk - "Follow The Reaper", przez wielu fanów zespołu uznawany za ich szczytowe osiągnięcie. Rozpoczynający się cytatem z "Egzorcysty" utwór tytułowy, prowadzi słuchacza przez żywiołowe "Children Of Decadence", monumentalne "Everytime I Die" (notabene, uważane przez Alexiego za najlepszy utwór zespołu), dynamiczne "Mask Of Sanity" aż do zamykającego album, przepięknego "Kissing The Shadows", napisanego w studiu "na kolanie", jako że członkowie zespołu uznali ilość materiału za niewystarczającą. Zanim dystrybutor położy na płycie swoje łapska, dokonuje drobnych zmian w mixach, ale różnice są minimalne. Children Of Bodom rusza w trasę po Europie i Japonii, doświadczając bardzo entuzjastycznego przyjęcia. W 2001 goszczą w Polsce na Mystic Festival.
"Sixpounder" to natomiast ciekawy obrazek porwanej dziewczyny wywiezionej na odludzie i dręczonej przez notorycznego sadystę. Children Of Bodom ruszają w trasę promującą album. Wkrótce potem okazuje się szokująca wiadomość - Alexander odchodzi z zespołu. Przyszłość Children Of Bodom stoi pod znakiem zapytania - w przeszłości często podkreślali że są przyjaciółmi i jeżeli ktoś z nich odejdzie, cała kapela się rozpadnie. Tymczasem terminy wzywają i nie można tak po prostu odwoływać koncertów. Na miejscu Alexandra pojawia się niejaki Roope Latvala, który już wcześniej grał z Alexim w Sinergy. Skład ten debiutuje w Moskwie i utrzymuje się po dzień dzisiejszy. We wrześniu w Japonii wydano płytę typu "Best of", zatytułowaną "Bestbreeder from 1997 - 2000", zawierającą dodatkowo cover Billy'ego Idola "Rebel Yell", a już w 2004 roku wypuszczono EPkę "Trashed Lost & Strungout", zawierającą dwa nowe utwory, 2 covery, teledysk do pieśni tytułowej i inne dodatkowe materiały. Singlem zapowiadającym nowy album jest "In Your Face" zawierający także cover Britney Spears.
