postanowiłem założyć temat ........ strona 2 z 2

........o kozackich autach bo ostatnio zamuła na forum straszna

mercedes w201 evo II
Był to pierwszy Mercedes-Benz klasy średniej po długiej przerwie, kiedy to firma produkowała jedynie większe modele wyższych klas. W201 pojawił się na rynku 8 grudnia 1982, produkcję zakończono w lutym 1993 r. w Sindelfingen, a we wrześniu 1993 r. w Bremie. Wyprodukowano 1 879 629 egzemplarzy[1].

Auto napędzane było silnikami diesla o pojemności od 2,0 do 2,5 litra (72-126 KM w tym Turbo) oraz silnikami benzynowymi o pojemności od 1,8 do 2,6 litra (90-160 KM). Powstały także sportowe odmiany 190E, takie jak: 2.3-16v (185 KM), 2.5-16v (195 KM) i 2.5-16v Evo II (235 KM). Model ten został zastąpiony w 1993 r. przez klasę C

Napis 190 (190, E, D) mylony bywa z pojemnością (choć np. Mercedes W123/W124 miał ów napis, który oznaczał pojemność, przykładowo 200E/200D, 220D, 230E). Błędem jest twierdzenie, że 190D - 1900cm³.

Mercedesy 190 oprócz rodzimych tunerów były także modyfikowane przez pochodzącą z Wielkiej Brytanii firmę Cosworth. Zmodyfikowane silniki bazowały na popularnym mercedesowskim motorze 2.3 E. Cosworth'y wytwarzane były w dwóch wersjach silnikowych: 2.3 16v (185 KM) i 2,5 16v (195 KM). Auto odznaczało się również delikatnym tuningiem optycznym. Mercedes-Benz 190 Cosworth jest bardzo rzadko spotykany, zwłaszcza na polskich drogach. Najwięcej egzemplarzy tego modelu jeździ po Wielkiej Brytanii.

mercedes SL
Mercedes-Benz 300 SL (Gullwing) - model samochodu marki Mercedes, noszący wewnętrzne oznaczenie W 198, który miał swoją premierę w lutym 1954 roku podczas salonu motoryzacyjnego "International Motor Sports Show" w Nowym Jorku. Wyprodukowano 3258 egzemplarzy[1] .

Pierwowzorem 300 SL był wprowadzony 2 lata wcześniej sportowy wóz 300 S, z którego przejęto nowoczesny silnik wyposażony we wtrysk paliwa oraz przestrzenną ramę o skomplikowanej konstrukcji, którą spawano z rurek o niewielkiej średnicy. Mimo nienajlepszej sytuacji finansowej w 1954 roku Mercedes postanowił wprowadzić do produkcji seryjną wersję tego samochodu. Mercedes-Benz 300 SL początkowo był uznawany za auto sportowe. Brał udział w wyścigach na torze w Le Mans, Norymberdze i Carrera Panamericana Mexico.

Samochód wyposażony jest w podnoszone do góry drzwi oraz płaską karoserię z podkreślonymi wcięciami. Niezwykłej w latach 50. konstrukcji drzwi, otwierające się do góry razem z fragmentami dachu, kształtem przypominające nieco skrzydło, zapewniły mu po angielsku potoczną nazwę Gullwing ("skrzydło mewy"), która przylgnęła historycznie do tego modelu. Powodem zastosowania takiego rozwiązania nie były wcale względy natury estetycznej, choć bez wątpienia nadały samochodowi w tym zakresie niepowtarzalny i do dziś ciekawy charakter. Aby zapewnić odpowiednią sztywność nadwozia, samochód miał bardzo wysokie progi i zastosowanie klasycznie otwieranych drzwi - przestało wchodzić w rachubę, konstruktorzy zdecydowali się zatem na drzwi otwierane do góry. Z tego powodu wsiadanie do Mercedesa wymagało pewnej dozy zręczności. Inną ciekawostkę konstrukcyjną może stanowić również fakt zastosowania specjalnie "łamanej" kierownicy - odchylanej do góry przy wsiadaniu. Ze względu na niezwykle ciasną, sportową kabinę, była ona niezbędna, by kierowca w ogóle mógł w niej zająć miejsce. Nadwozie było wykonane z blach stalowych, poza aluminiowymi: drzwiami, maską i pokrywą bagażnika. Bardzo korzystne ze względów aerodynamicznych niskie poprowadzenie maski wymagało pochylenie silnika pod kątem 45 stopni, co z kolei wymusiło zastosowanie tzw. suchej miski olejowej (dość często zresztą używanej w autach sportowych ze względu na lepsze smarowanie silnika podczas dynamicznej jazdy na zakrętach).

W czasach swojej świetności nowy "Gullwing" kosztował 29 000 marek niemieckich, co już wtedy było kwotą zawrotną, szczególnie, gdy porównać ją z niemałą wcale ceną 7 900 marek za współczesny mu model Mercedes-Benz 170 Vb.[2] Ze względu na swoją unikalność, zachowane egzemplarze samochodu osiągają współcześnie na rynku kolekcjonerskim ogromne ceny, przekraczające nierzadko 1 milion USD.

mercedes sec
We wrześniu 1979 roku zaprezentowano nową rodzinę samochodów klasy S, oznaczono ją symbolem W126. Model ten znacznie różnił się od swojego poprzednika W116. Miał linię boczną na wysokości górnej krawędzi błotnika, z boku nadwozia, przy progach, znajdowały się szerokie listwy z tworzywa sztucznego, górne krawędzie listew bocznych, wykonanych również z plastiku, były na tej samej wysokości co zderzak przedni i tylny, przednia ściana samochodu została nieznacznie pochylona do tyłu, nadając pojazdowi bardziej aerodynamiczna sylwetkę, wycieraczki przedniej szyby chowane były pod maską wozu, to m.in. przyczyniało się do korzystniejszego współczynnika oporu powietrza, wynoszącego w tym modelu Cx=0,37. Nadwozie to opracowywano aż 8 lat.

Samochody klasy S miały bardzo skuteczne hamulce, przednie tarcze hamulcowe były wentylowane i we wszystkich modelach seryjnie stosowany był system antyblokujący ABS. Samochody o większych pojemnościach wyposażone były w zawieszenie hydropneumatyczne (Nivo). Budowane były także samochody o wydłużonym nadwoziu i wydłużonym o 14 cm rozstawie osi, pojazdy te oznaczano dodatkową literą L. Na eksport do Kanady i USA produkowano także auta z silnikami wysokoprężnymi.

W 1981 roku rozpoczęto produkcję modelu coupé (oznaczenie modelu C126), wtedy na końcu dodawano literę C. Jego luksusowy charakter podkreślało wyposażenie nadwozia. Należały do nich m.in. deska rozdzielcza wyłożona wysokiej jakości materiałami, w tym również skórą, barwione szyby okien, zabezpieczające przed nadmiernym nagrzewaniem się wnętrza, elektrycznie opuszczane szyby, centralnie – z miejsca kierowcy – blokowane drzwi, pokrywa bagażnika, klapka wlewu paliwa, elektrycznie ogrzewana szyba tylna, elektryczne fotele przednie i tylne z pamięcią, elektryczne zagłówki, telefon, ASR i inne. Dodatkowym wyposażeniem mogły być reflektory zaopatrzone w wycieraczki ze spryskiwaczami i elektrycznie ogrzewane fotele. Za dopłatą można było otrzymać klimatyzację oraz poduszkę powietrzną montowaną w piaście kierownicy i poduszkę powietrzną dla pasażera z przodu. Nadwozie pojazdów SEC stawiało jeszcze mniejszy opór powietrza, jego współczynnik wynosił Cx=0,34.


Mercedes-Benz 500E powstał w 1990 roku. Mercedes-Benz poprzez zbudowanie modelu W124 udowodnił, że może nadal produkować samochody godne konkurowania z samochodami marki BMW. Po udanej prezentacji modelu 300E postanowiono spróbować powalczyć z firmą BMW w segmencie sedanów charakteryzujących się świetnymi osiągami dla co najmniej dwukrotnie droższych aut, wspaniałym komfortem jazdy i codzienną praktycznością. Ten pomysł przedstawiono firmie Porsche. Od razu zdecydowano się na współpracę.

BMW E24 – sportowe coupé BMW oznaczone cyfrą 6. Wyprodukowano 86.216 egzemplarzy E24

BMW E31 – BMW serii 8 o oznaczeniu seryjnym E31 zostało pokazane pierwszy raz na targach samochodowych we Frankfurcie w roku 1989, jako następca sportowego modelu BMW - serii 6. Seria 8 występowała przez długi czas tylko z silnikiem V12 o pojemności 5,0l , pochodzącym z modelu E32, o mocy 220kW/300 KM. W późniejszym okresie dodano także inne silniki np. 4,0 l o mocy 286 KM i oznaczeniu 840 Ci. W późniejszym czasie wprowadzono także silnik 4,4 l o tej samej mocy i oznaczeniu, jednakże był on nowocześniejszy i posiadał wyższy moment obrotowy.

Niespodzianką były próby wprowadzenia modelu M8 w 1990 roku jako alternatywy dla Porsche i Ferrari. Miał on posiadać silnik o pojemności 6,0 l i mocy około 550 KM, przy niższej masie własnej. Jednak ten model nigdy nie został wprowadzony do produkcji, ze względu na koszty wytwarzania, które jak wówczas BMW tłumaczyło, były za duże jak na taki mały segment rynku. Jedyny prototyp oficjalnie został zniszczony. W rzeczywistości BMW ukrywało go przez 20 lat, a w 2010 roku otwarcie go zaprezentowano[1]..

Szeroko rozpowszechniona pogłoska jakoby silnik opracowany dla M8 został później zastosowany w McLarenie F1 jest mylna. Projektant McLarena, Gordon Murray kiedy go o to zapytano, jednoznacznie ją zdementował: silnik ten był za ciężki i zbyt długi dla Mclarena F1. BMW opracowało dla jego potrzeb zupełnie nowy silnik, bardziej podobny do późniejszej jednostki o oznaczeniu S50B30, stosowanej w modelu M3 (E36).

porsche 993
Po raz pierwszy znacząco zmodernizowano wygląd samochodu w 1993 roku, wprowadzając typ 993. Najbardziej rzucającą zmianą są pochylone przednie reflektory, przypominające wyglądem model 959. Zastosowano w nim silnik 3,6 l o mocy 272, a od 1996 roku 285 KM. Wersja Turbo (Typ 993) osiągała 408 KM z silnika 3,6 l, 100 km/h osiągała w 4,3 sekundy, a maksymalny moment obrotowy wynosił 540 Nm przy 4500 RPM. W specjalnej wersji Turbo S (ostatniej 911 chłodzonej powietrzem) uzyskano moc 424 KM. To pierwsza 911, która oferuje podwójne turbodoładowanie, a nie jak w poprzednich modelach tylko jedną turbinę. W ofercie znalazły się również dwa tylnonapędowe modele wyczynowe. Pierwszy z nich to 911 GT3 z silnikiem 3600 cm³ i mocy 360 KM a drugi to 911 GT2 z turbodoładowanym silnikiem o mocy 430 KM. Na krótko, dostępna była też wersja Evo, o mocy 550 KM. Oba modele wyposażone były wyłącznie w sześciobiegowe skrzynie manualne i napęd na tylną oś.

Toyota Supra - sportowy samochód osobowy produkowany przez japoński koncern Toyota w latach 1978-2002. Do napędu używano wyłącznie benzynowych silników R6, także z turbodoładowaniem. Moc przenoszona była na oś tylną. Pierwsze dwie generacje oparte zostały na modelu Celica, stąd też nosiły nazwę Toyota Celica Supra. Od trzeciej generacji Supra stała się osobnym modelem. Produkcję czwartej - ostatniej generacji modelu zakończono w Japonii w roku 2002.


Mitsubishi GTO – sportowy grand tourer produkowany przez japoński koncern Mitsubishi w latach 1990 – 2001. Bardziej popularna jest nazwa wersji eksportowej – 3000GT. Samochód ten z niewielkimi zmianami w latach 1991 – 1996 sprzedawany był także na terenie Ameryki Północnej poprzez salony Chryslera pod nazwą Dodge Stealth. Nazwa GTO pochodzi od innego samochodu Mitsubishi, Galanta GTO, dwudrzwiowego hardtop coupé sprzedawanego na początku lat 70., stylizowanego na ówczesne amerykańskie muscle cars, wyposażonego w czterocylindrowe silniki rzędowe z napędem na tylną oś.

Po pomyślnej prezentacji prototypu Mitsubishi HSX na 1989 Tokyo Motor Show[1], Mitsubishi opracowało nowy model GTO, zaawansowane techniczne sportowe coupe, mające na celu rywalizację z samochodami takimi jak Mazda RX-7, Nissan 300ZX, Skyline GT-R i Toyota Supra. Po raz kolejny Mitsubishi użyło nazwy GTO dla swojego modelu, a samochód produkowany był przez ponad dekadę. Poza ojczystą Japonią samochód sprzedawany był pod nazwą 3000GT, głównie z powodu samochodów Ferrari 250 GTO i Pontiac GTO które miały w nazwie człon GTO i nie kojarzyły się z japońską marką. Niezależnie od nazwy wszystkie wersje GTO produkowane były w tej samej fabryce Mitsubishi znajdującej się w Nagoi[2].

Planowano, aby Dodge Stealth był samochodem bezpieczeństwa w odbywających się w 1991 wyścigach Indianapolis 500. Jednakże propozycja ta nie spodobała się United Auto Workers (UAW), stwierdzono że japoński samochód nie powinien zdobyć tego miejsca, przez co ostatecznie wybrano na nie prototypową wersję Dodge Vipera

Honda NSX – samochód sportowy produkowany przez koncern Honda od roku 1990 do 2005. Był pierwszym samochodem tego typu produkowanym przez Hondę. Poprzez swoją przynależność do autosegmentu G, a nawet G+ (ponieważ w NSX zastosowano rozwiązania z Formuły 1), samochód był konkurencją dla m.in Ferrari 348.

Ponadto zastosowano w nim wiele rewolucyjnych rozwiązań, które do dziś wykorzystywane są przy produkcji drogich samochodów sportowych oraz limuzyn. Honda NSX była pierwszym autem na świecie z nadwoziem wykonanym w pełni z aluminium. Z lekkich stopów wykonano także podwozie oraz elementy innowacyjnego niezależnego przedniego i tylnego zawieszenia. Po raz pierwszy zastosowano również opracowany przez Hondę silnik ze zmiennymi fazami rozrządu - VTEC.

Podwozie tego samochodu zostało zaprojektowane przy pomocy jednego z największych w historii kierowców Formuły 1 - Ayrtona Senny. W 1995 do manualnej przekładni dodano "automat" F-matic, inspirowany technologią z Formuły 1. Biegi można zmieniać na dwa sposoby. Przy zmianie ręcznej używając przycisków przy kierownicy.

Od 1997 oferowany był mocniejszy i większy, 290-konny motor 3.2, będący modyfikacją dotychczasowej jednostki. Wtedy też wprowadzono nową, ręczną skrzynię biegów o sześciu przełożeniach, która zastąpiła 5-stopniową. W zależności od wybranej przekładni, auto wyposażano w inny mechanizm różnicowy o ograniczonym poślizgu.

W roku 2002 samochód przeszedł duży facelifting (całkowicie nowy wygląd zewnętrzny, inny rozmiar opon), ponownie wyłącznie na rodzimym, japońskim rynku debiutuje NSX-R.

Samochód od początku do końca był składany i produkowany, w dużej mierze ręcznie w Japonii w specjalnie dla tego modelu stworzonej fabryce, która zatrudniała około 250 wykwalifikowanych pracowników. Roczna produkcja Hondy NSX wynosiła około 6 tys. sztuk.

W ostatnich latach produkcji cena nowego samochodu w Polskim salonie Hondy zaczynała się od kwoty ok 620 tys. zł.

Honda NSX w USA była sprzedawana pod stworzoną i należącą do Hondy marką Acura. Miała zmniejszoną moc w stosunku do wersji europejskiej i japońskiej, osiągała około 255 KM lecz identyfikowała się lepszym momentem obrotowym.

Na rok 2011 planowana jest premiera następcy modelu NSX. Pierwotnie nowy samochód miał posiadać silnik V10 o mocy 560 KM. Jednakże ze względu na kryzys i pojawiającą się modę na napędy hybrydowe, rozważane są inne warianty.

Samochód Mazda RX-7 oficjalnie zaprezentowano w marcu 1978 roku. Było to auto sportowe, które charakteryzowało się bardzo niskim jak na tamte czasy współczynnikiem oporu powietrza Cx=0,36. We wszystkich modelach tego auta montowany był oryginalny silnik z tłokiem obrotowym skonstruowany według patentu Feliksa Wankla nazwany od jego nazwiska silnikiem Wankla. Pierwszy model RX-7 był wyposażony w silnik o pojemności 1146 cm³ (2x573cm³) porównywalną z pojemnością 2292 cm³ silnika konwencjonalnego. Początkowo był produkowany w dwóch wersjach silnikowych o mocy 95 KM i 105 KM. Od roku 1983 pojazd otrzymał nowy turbodoładowany silnik i elektroniczny system wtrysku paliwa. W roku 1985 pojawiła się druga generacja modelu RX-7 o pojemności 2x654 cm³ z turbodoładowaniem. Trzecia generacja tego modelu produkowana była od roku 1992. Zasadniczą wadą tego modelu było wysokie spalanie. Obecnie jego miejsce w Europie zajmuje nowy model sportowego coupe - Mazda RX-8.

Nissan 300ZX – sportowy samochód osobowy produkowany przez japoński koncern Nissan Motors w latach 1983–2000

Określenie Nissan 200SX odnosi się do kilku modeli sportowego samochodu osobowego japońskiej firmy Nissan Motors.
Samochody te były produkowane pod tą nazwą od 1974 roku do 2002.

Pierwszy jego pokaz odbył się w roku 1977 właśnie. Nissan w Stanach Zjednoczonych miał jeszcze nazwę Datsun. Auto niezbyt się sprzedało, gdyż Japończycy wciąż nie mieli takiej dominacji rynku samochodowego jak dziś na terenach Ameryki Północnej. Model ten oznaczono S10. Były także egzemplarze z silnikiem 2.4, oznaczane jako Datsun 240Z, który to jest protoplastą obecnego Nissana 350Z.

W roku 1980 auto zmieniło się całkowicie - seria S110 była sprzedawana w Europie i Japonii jako Silvia, w Australii i Nowej Zelandii jako Gazelle, a w Meksyku jako Sakura. Oferowano coupé - hatchbacka i "notchbacka" z tzw. hardtopem. W latach 1981-82 200SX sprzedawany w Stanach Zjednoczonych posiadał silnik Z20E o pojemności dwóch litrów, stu koniach mechanicznych i czterech cylindrach. Lata 1982-83 to zwiększenie pojemności silnika do 2.2 litra, zwiększenie mocy do 102 koni i zmiana oznaczenia na Z22E. Te auta sprzedawały się długo bardzo dobrze i można je wciąż spotkać na drogach.

W roku 1984 wprowadzono serię S12. I znów całkowita zmiana wyglądu samochodu. 200SX posiadał ją aż do roku 1989, gdy to zmieniono go w USA na S13, oznaczany 240SX. Część egzemplarzy tej generacji dostała nowy silnik oznaczany CA18ET - o pojemności 1.8, doładowany turbiną, posiadający moc 169 koni. W roku 1987 zaoferowano model SE, który posiadał bardzo potężny silnik o pojemności 3.0 litra (SOHC V6 o mocy 160 koni). Ten silnik posiadała także pierwsza generacja Nissana 300ZX. W tym samym roku udało się zwiększyć moc do 165 koni, co stało się później znakiem końca produkcji S12.

S13 - model ten był oferowany w Europie jako 200SX, miał silnik o pojemności 1.8 litra (DOHC) CA18DET, doładowany turbiną, posiadający dwa warianty mocy - 169 (Europa) oraz 175 (Japonia) koni. Na części rynków miał nazwę 180SX, natomiast w USA był to 240SX z silnikiem 2.4 litra, bez turbiny. W roku 1993 wypuszczono nową generację - S14 z silnikiem 2.0 litra SR20DET. Natomiast trzy lata później zaprezentowano 220 konną S14a, która to praktycznie kończyła serię 200SX. W Japonii model S13 produkowany był równolegle z wersją S14 do roku 1998. Japońska wersja oprócz kierownicy po prawej stronie różniła się deska rozdzielcza, oferowano również wariant z wyświetlaczem HUD, elektronicznym sterowaniem nawiewów i klimatyzacji oraz AirBag.

Jedynie w 2000 roku ujrzały światło dzienne limitowane S15 Silvia oznakowane jako 200SX.

Historia Modelu: Pierwsze egzemplarze Subaru Impreza wyjechały z fabryki w 1992 roku. Dwa lata później rozpoczęła się seria sukcesów w rajdach samochodowych: Colin McRae wygrał Rajd Nowej Zelandii oraz Rajd RAC, a rok później został rajdowym mistrzem świata, dając firmie Subaru pierwsze miejsce w rankingu producentów. Modyfikacja rankingu FIA pozostawiająca producentom większą swobodę w przerabianiu aut przyczyniła się do powstawania w roku 1993 modelu Subaru Impreza 555. Lata 1996 i 1997 to czas dominacji Subaru w rajdach samochodowych. Pierwszy model Impreza WRC powstał w 1997 roku, kiedy to wprowadzono regulamin WRC. Skrót WRC oznacza World Rally Championship, czyli Rajdowe Mistrzostwa Świata oraz World Rally Car.

1984 roku pojawił się nowy model o stylistyce odpowiadającej ówczesnym trendom. Napęd stanowił silnik L83 o mocach 200 - 250 KM w pierwszym roku produkcji i L98 w latach 1985 - 1991. W roku 1987 do oferty powraca kabriolet. Lecz dopiero wersja Corvette ZR1 zaprezentowana w 1989 roku przypomniała światu, że jest to samochód sportowy. Napędzana silnikiem oznaczanym LT5 V8 o pojemności 5740 cm³ osiągała moce 367, 385 i 405 KM.

BMW E30 – samochód osobowy produkowany przez firmę BMW w latach 1982-1994. Znany pod rynkową nazwą "BMW serii 3". Ten model BMW był dostępny w wielu odmianach nadwoziowych i silnikowych, z których najsłabszą odmianą jest 324d, a najmocniejszą M3. BMW E30 było też dostępne w wersji z napędem na 4 koła (BMW 325ix).

E30 było dobrze zabezpieczone przed korozją, do wad auta można zaliczyć: mało miejsca na nogi na tylnej kanapie i dość nieduże bagażniki (około 400 litrów w zależności od wersji). Model M3 E30 w przeciągu niecałych 5 lat startów zdobył ponad 50 tytułów oraz 1500 pojedynczych zwycięstw co czyni go najbardziej utytułowanym samochodem klasy GT na świecie[potrzebne źródło].

Rzadkie były także wersje: 325i (M20), 318is (M42) oraz 320is (S14, tzw. włoska m-ka (italo M3), wyprodukowana w liczbie 3748 sztuk - 2542 dwudrzwiowych i 1206 czterodrzwiowych - tylko na rynek włoski i portugalski)[potrzebne źródło]. Dostęp na rynku wtórnym do aut z tymi silnikami jest mocno ograniczony, przez co ich ceny stale idą w górę.

wg mnie i fanów tego modelu najlepsze m3 mimo ze dla mnie ma za mały silnik
Mercedes W140 – samochód produkowany w latach 1991-1998 przez koncern Daimler-Benz (obecnie Daimler AG). Następca modelu Mercedes-Benz W126. Dostępny jako luksusowa limuzyna klasy S (SE/SEL) oraz w wersji coupé (SEC/CL). Model W140 zaprezentowany w 1991 roku podniósł poprzeczkę dla samochodów klasy F, był to jeden z największych seryjnych samochódów oferowanych między 1990 a 2000 rokiem. Następcą W140 był Mercedes-Benz W220. Wersję coupé C140 zastąpiono w 2000 roku modelem Mercedes-Benz C215.

macie jakieś inne propozycje ?
wszystko z wikipedi więc za błędy nie odpowiadam :D
i w dodatku dostałem bana podczas pisania tematu to jest dopiero pech

wiesz pod maską to raczej nie az tak skrzywdzona
fakt wyglad - rzecz gustu a raczej braku gustu ale no co

i tak byś wszystkich tym objechał

poza tym może trochę inaczej bym na tą RX-7 patrzył gdyby była w tej cenie w stanie idealnym ale jak widać na zdjęciach...do idealnego stanu trochę brakuje :) zwlaszcza przedni zderzak...mysle ze o 20-30 tys cena za wysoka zwłaszcza, że to nie jest EFINI tylko zwykła europejka.

tak tylko wiesz jak jest w polsce

ja jezdząc alfą boxer na drodze przy 50 potrafie przytrzeć kolektory aa tylko przez polskie drogi
krawęzniki raz daj kobiecie jechać autem i zderzak tak wygląda

cena duza acz wiesz moze sobie pozwolić facet na nią bo niema konkurencji zbyt w polsce
ile 3,4 samochody są na sprzedasz takie ?
to jak mu sie niespieszy taka cena - ktoś moze weznie i tyle

gotowy IS400 też pewnie chętnych do zakupu znajdzie :)

no nie choćby własnie dlatego ze to wiejski tuning :D a pozatym max 40 tys takie auto warte
ale sprzedający nie ma żądnej konkurencji bo to jedyna taka mazda na allegro jest jeszcze jedna ale to anglik
http://otomoto.pl/mazda-rx-7-rx-7-japan-drift-300-km-C17937233.html

no ale ten "anglik" to importowana EFINI :) wolałbym tą srebrną :)

importowana z Japonii

lepsza bo mniej zewnetrzej wsi jest tam

nie wiem jak Ty, ale ja nie znalazlem ani troche wsi na srebrnej :)

aa raczej mi chodziło o gałke zmiany biegów wiec sorry ale wewnetrzej wsi :P