Słonecznik zwyczajny.

Prośba dla ambitnych.

Potrzebuje pilnie: faz rozwojowych, składu chemicznego korzeni i liści, kierunków hodowli i znaczenia gospodarczego Słonecznika zwyczajnego.

Jeśli by ktoś znalazł lub posiadał takie informację prosiłbym o podzielenie się tym ze mną :)

z góry dzięki !

W Polsce występuje tylko jako roślina uprawna. W innych krajach może być także rośliną ozdobną.

- Jest uprawiany jako warzywo o jadalnych nasionach
- Roślina oleista, jedna z ważniejszych. Z nasion otrzymuje się olej słonecznikowy używany jako tłuszcz jadalny, do produkcji margaryny, a także jako tłuszcz techniczny do wytwarzania pokostu, lakierów i mydła
- Wytłoki pozostałe po wyciskaniu oleju z nasion są dobrą paszą dla zwierząt
Istnieją odmiany pastewne, których pędy w postaci kiszonki są używane jako wartościowa pasza dla bydła
- Coraz częściej uprawiany jest jako roślina ozdobna w licznych odmianach (jako roślina rabatowa i na kwiat cięty). Istnieją odmiany o tzw. kwiatach pełnych zawierające wyłącznie kwiaty języczkowe, a także odmiany o kwiatach dwubarwnych.
Rdzeń łodyg był w Chinach używany do wyrobu papieru


Nie jestem pewna czy o to chodzi?

1. Początek produkcji
Zależnie od odmiany, w 1 gramie znajduje się od 15 do 70 niełupek ("nasion"). Dla otrzymania 1000 roślin trzeba ich wysiać 30–140 g. Optymalna temperatura kiełkowania to 20–240C — w takich warunkach siewki pojawiają się już po 4, 5 dniach. W niższej temperaturze wschody trwają nawet do 2 tygodni. Zjawisko to często obserwuje się w uprawach polowych przy siewie wprost do gruntu. W takich przypadkach głębokość siewu powinna być większa (3–4 cm), aby zapewnić nasionom stabilniejsze warunki wilgotnościowe.
W uprawie z rozsady niełupki zaleca się wysiewać pojedynczo do otworów palet-wielodoniczek o średnicy komórek 5–7 cm, a następnie przykryć centymetrową warstwą podłoża. Zalecany jest substrat torfowy z dodatkiem gliny (3:1), o pH 6–6,5, wzbogacony nawozem wieloskładnikowym (0,7 g/l). Palety z wysiewami umieszcza się w szklarniach lub tunelach foliowych. Zazwyczaj po tygodniu wschodzą wszystkie rośliny. Okres produkcji rozsady trwa od 2 do 3 tygodni. Do tego czasu słoneczniki wytwarzają dwie pary liści. Nie należy przetrzymywać rozsady pod osłonami dłużej niż 4 tygodnie, aby zbyt mocno nie wybiegła i by korzenie nie przerosły za bardzo bryłki podłoża. Takie przetrzymane rośliny są delikatne i trudno przyjmują się po posadzeniu na miejsce stałe. Aby młode słoneczniki były zwarte oraz krępe, poleca się opryskiwanie roślin retardantem, gdy wytworzą pierwszą parę liści (preparat B-Nine 85 SP w stężeniu 0,2–0,3%). Zabieg jest najskuteczniejszy w temperaturze 15–180C.
2. Uprawa na miejscu stałym
Na wielkość kwiatostanów istotny wpływ ma rozstawa. W literaturze można spotkać różne zalecane gęstości sadzenia słoneczników: od 9 do 64 roślin na m2 (w rzędach 5–30 cm, między rzędami 20–80 cm). Rozstawa zależy od charakteru wzrostu odmiany, miejsca produkcji i oczekiwanego efektu. Odmiany rozgałęziające się, zwłaszcza te, u których pędy boczne są silne i wyrastają w dolnej części łodygi, powinny być sadzone w większych odstępach. Zagęszczać można odmiany jednopędowe (o odmianach — w następnym odcinku). Słoneczniki pod osłonami tworzą zwykle mniejsze liście i są niższe niż te uprawiane w polu. Z tego względu w szklarniach i tunelach foliowych praktykuje się większą gęstość nasadzeń, zwłaszcza że można tym samym oszczędzić miejsca. Rośliny sadzone rzadziej wytwarzają zwykle większe liście oraz kwiatostany, grubsze łodygi, więcej pędów bocznych i wymagają stosowania dodatkowych konstrukcji wspierających. Należy zaznaczyć, że szczególnie w przypadku silnie rosnących odmian jednopędowych, o dużych koszyczkach, wskazane jest zagęszczenie roślin. W uprawie na kwiaty cięte duże kwiatostany nie są bowiem pożądane, zwłaszcza że ich trwałość jest krótsza.
Słoneczniki mają duże wymagania pokarmowe. Zwraca się szczególną uwagę na nawożenie potasem i magnezem. Według holenderskich zaleceń, nawożenie podstawowe należy ustalić na poziomie (w kg na 100 m2 uprawy): N — 1,6; P2O5 — 0,6; K2O — 4,0; MgO — 0,9; CaO — 2,0. Często zauważane są u tych roślin niedobory potasu. Najszybciej uwidoczniają się na starszych liściach, w postaci początkowo punktowych chloroz, a następnie nekrozy rozszerzającej się od krawędzi liścia. Wśród mikroelementów największe znaczenie mają bor i molibden. Objawem niedoboru pierwszego z nich jest przejaśnienie liści między nerwami i wzdłuż krawędzi. Braki molibdenu objawiają się żółtozielonym zabarwieniem liści, łyżeczkowatym ich wywinięciem oraz brązowymi nekrozami na brzegach blaszki. Symptomy takie mogą się nasilać przy uprawie w zbyt kwaśnym podłożu. Zapobiegać im można podając dolistnie roztwór boraksu (0,4%), molibdenianu sodu (0,05%) lub molibdenianu amonu (0,02%). Jeśli pH gleby utrzymywane jest na poziomie 6–6,5, odżywienie borem i molibdenem jest zazwyczaj wystarczające. Do dokarmiania wykorzystuje się nawozy wieloskładnikowe z dużą zawartością potasu. Dawkuje się je w ten sposób, by do momentu wytworzenia pąków kwiatostanowych rośliny otrzymały 10–15 gramów N na m2 uprawy. Przenawożenie objawia się wydłużeniem pędów, tworzeniem dużych liści, zbyt grubych łodyg, a w skrajnych sytuacjach również zmniejszaniem się średnicy kwiatostanów. W przypadku niedoborów potasu poleca się dolistne nawożenie roztworami siarczanu lub azotanu potasu o stężeniu 0,1–0,2%.
Wymagania wodne słonecznika są duże w okresach krytycznych, to jest w czasie kiełkowania nasion i wzrostu pędów, do wysokości 30–40 cm. Należy wtedy podlewać rośliny często oraz obficie. Potem utrzymuje się wilgotność podłoża na umiarkowanym poziomie. Rezultatem zbyt obfitego nawadniania w tym drugim okresie jest opóźnienie kwitnienia i silny wzrost organów wegetatywnych, co może prowadzić do przewracania się roślin. Najwygodniej nawadniać za pomocą linii kroplujących typu T-tape, rozkładając je po jednej przy każdym rzędzie roślin na zagonach.
3. Zbiór
Najwcześniejsze odmiany zakwitają po 10, a najpóźniejsze — po 25 tygodniach od wysiewu. Dla uprawy opóźnionej przydatne są jedynie odmiany wczesne, wydające plon po 10–14 tygodniach (fot. 2). Kwiatostany ścina się z odcinkiem pędu długości 100 cm, gdy pylą 2, 3 okółki kwiatów rurkowatych. Po zbiorze usuwa się większość liści pozostawiając te najbliższe kwiatostanu. Zabieg ten zmniejsza transpirację i wyraźnie poprawia trwałość kwiatów. Pędy możliwie szybko umieszcza się w ciepłej wodzie (temp. 30–350C), najlepiej w chłodnym pomieszczeniu. Przed skierowaniem do sprzedaży wskazane jest kondycjonowanie kwiatów w roztworze preparatu przeznaczonego dla roślin niewrażliwych na etylen (np. Chrysal CVB). Trwałość niekondycjonowanych kwiatów ciętych słonecznika wynosi około 7–10 dni.

Tyle znalazlam w notatkach z podstaw rolnictwa starczy?

no nie chodziło mi o to Kasiu, ale dziękuje to też mi się przyda :)

nic innego nie mam...

p.s. moze na jakims forum rolniczym popytaj