Obawiałam się, że przejście z serii o Myronie Bolitarze na tę z narracją i przygodami jego bratanka, Mickey’ego, będzie bolesnym upadkiem z chmur na glebę.

Nie, jednak nie było aż tak dramatycznie.

Powieść jest dobra, fabuła niezła (szczególnie cały motyw tajemniczego symbolu motyla), mieszanka: Mickey, Łyżka, Ema + Rachel także jest dość udana, a już na pewno stosunkowo zabawna.

Nie da się jednak ukryć, że jest to książka bardziej dla nastolatków – pisana nawet z perspektywy 15-latka w pierwszoosobowej narracji. I tu dochodzimy do kolejnej sprawy – niektóre sytuacje ukazane w Schronieniu niestety mocno przekraczają wszelkie zdolności osób w tak młodym wieku. Nie będę się już czepiać sytuacji, gdy ktoś komuś ratuje życie w ostatniej sekundzie, gdyż tych było pełno także w poprzedniej serii Cobena, a także w wielu innych kryminałach/thrillerach (jeśli nie w niemalże wszystkich).

A główna sprawa... cóż, tęsknię za bohaterskim, uczuciowym Myronem, który w sytuacjach stresowych gadał co mu ślina na język przyniosła, a który teraz stał się już tylko jedną z postaci w tle; za legendarnym Winem, o którym nie ma już najmniejszej wzmianki... i za zabawnymi dialogami między nimi.

Wspomnę też o dziwnym fakcie, że mimo iż Mickey to tylko zdrobnienie od prawdziwego imienia głównego bohatera – Myrona, nawet w oficjalnych rozmowach w szkole nikt się nim nie posługuje. Drobnostka, lecz zwróciłam na to uwagę.

W każdym razie, książka jest niezła i polecam ją zarówno nastolatkom, jak i wiernym fanom Harlana Cobena, do których sama się zaliczam.

Obawiałam się, że przejście z serii o Myronie Bolitarze na tę z narracją i przygodami jego bratanka, Mickey’ego, będzie bolesnym upadkiem z chmur na glebę.

Nie, jednak nie było aż tak dramatycznie.

Powieść jest dobra, fabuła niezła (szczególnie cały motyw tajemniczego symbolu motyla), mieszanka: Mickey, Łyżka, Ema + Rachel także jest dość udana, a już na pewno stosunkowo...