Pisałem kiedyś że miałem złamaną nogę i po ściągnięciu gipsu muszę ćwiczyć chodzenie, jest ciężko bo noga boli. Nie lubię użalać się się nad sobą ale jesteśmy tylko ludźmi, nie sztuką jest udawać twardego bez uczuć. Sztuką jest pokazać ludzką twarz, sztuką jest pisanie o tym co nas boli i to co naprawdę czujemy. Czasami zakładamy maskę pozorów by ukryć smutek i ból, często uśmiech jest tą maską bo nie chcemy innych zrażać do siebie. Gdy złamałem nogę myślałem że zostałem sam, tak właśnie robią ludzie. Rodzina przyjaciele znajomi dostrzegają ciebie póki jesteś potrzebny, gdy jednak coś nie wychodzi w życiu…wszyscy znikają. Przez ten trudny okres tylko dwie osoby mnie wspierały, Łukasz mój kolega którego znam kilka lat oraz mama. O czym to świadczy? Są jeszcze ludzie dla których przede wszystkim liczy się człowiek, najlepsze jest to że wspierali mnie bezinteresownie. Z jednej strony to boli bo widać na kim może człowiek tak naprawdę polegać ale z drugiej strony nie liczy się ilość tylko jakość dlatego cieszę się że są tacy ludzie. Lubię pisać z głową używając serca, taki prosty człowiek z dojrzałym umysłem życzę wszystkiego dobrego.