nie ma co strona 3 z 4

jak zwykle polska nie zawodzi i przegrywa mecz. gratulacje buhaha

podziekujmy chłopakom za złą gre dzieki nim zarabiam krocie w totomixie :P szkoda ze kibice nie graja bo fakt łądnie sie zachowali. i gwizdali na naszych

i mowienie ze nasi mieli zły dzien to widac nigdy nie maja dobrego. :))

POLSSSKAAA GOLA

A cały Poznań przestrzegał przed Nochalem po nominacji :) Jeszcze jest czas na zmiany. Proponuję zacząć od selekcjonera. Na rynku jest parę znanych nazwisk, które byłyby skłonne prowadzić naszą kadrę na Euro. Że niby za wcześnie ? Kadra zagrała 10 spotkań pod wodzą Nochala. Czy w jakimś meczu był widoczny jakikolwiek styl gry ? Ale trzeba przyznać mu rację w jednym. Obiecał kiedyś, że kadra będzie grać inaczej, niż za czasów Leo B. Prawda. Gra jeszcze gorzej ;)

Wczoraj nie tylko giermkowie Smudy się upokorzyli, kadra U-23, będąca w rzeczywistości kadrą U-24 przegrała z amatorami z Irlandii 0-2.
Już pomijając jakikolwiek sens budowania drużyny młodzieżowej z ludzi, którzy powinni być już w pełni piłkarsko ukształtowani, to po prostu taki wynik woła o pomstę do nieba.
Dawid Janczyk, Adam Kokoszka czy Radosław Majewski to piłkarze, którzy mają na EURO stanowić o sile naszej reprezentacji. Ciężko jest jednak przypuszczać, by ludzie, którzy przegrywają z amatorami potrafili przeciwstawić się nie tylko Hiszpanom czy Niemcom, ale nawet Szwajcarom, Duńczykom czy Szwedom.

Teraz trzeba zagrać z jakimś San Marino czy Wyspami Owczymi na poprawę nastroju. Ewentualnie można zaszaleć i zorganizować mecz z Burkina Faso - oczywiście mam na myśli kadrę B tejże reprezentacji.

Holandia, Francja i Niemcy wczoraj w drugimi czy nawet trzecimi składami grały.
Hiszpania zagrała trochę poważniej. Ale dobrze, że oszczędzali piłkarzy Realu bo w piątek czeka ich ciężki mecz z Bayernem... ;>

Nasza kadra przegrałaby nawet z jedenastką obrońców krzyża.

Złoci medaliści ME U-18 z 2001 r.

Tomasz Kuszczak - z całej tej ekipy zrobił największą karierę, trafił do Manchesteru United i choć tam nie jest pierwszym bramkarzem, nie przeszkadza mu to być nr 1 w polskiej bramce w kadrze Smudy
Paweł Kapsa - nie rozwinął się na miarę swojego talentu, nigdy nie zadebiutował w dorosłej kadrze, dziś bramkarz Lechii

Łukasz Nawotczyński - w Wiśle tak naprawdę nigdy nie zaistniał, raz zagrał w kadrze B, ale było to wieki temu, dzisiaj przeciętny kopacz Korony Kielce, bez szans na grę w reprezentacji.
Paweł Golański - jedno z odkryć Beenhakkera, zadebiutował w kadrze już w pierwszym meczu prowadzonym przez Holendra, spędził parę lat w Rumunii, ma szanse na grę podczas EURO 2012.
Błażej Radler - w Górniku przez wiele lat uznawany za młody talent, dzisiaj próbuje odbić się od dna w Odrze Wodzisław Śl.
Robert Sierant - po niemal całej karierze spędzonej w ŁKS-ie, właśnie został piłkarzem drugoligowej Chojniczanki Chojnice.
Adrian Napierała - podobnie jak Sierant sporo czasu spędził w ŁKS-ie, w ekstraklasie zdążył zaliczyć raptem parę spotkań w barwach Jagiellonii, od kilku lat w GKS-ie Katowice.
Mateusz Żytko - od niedawna piłkarz Polonii Bytom, z którą będzie bronił się przed spadkiem, wcześniej ta sztuka nie udała mu się na 1-ligowym paletku z Wisłą Płock. Przeciętny obrońca ekstraklasy.

Karol Piątek - nie tak dawno znalazł zatrudnienie w Niecieczy, wcześniej grywał w ŁKS-ie czy Lechii Gdańsk.
Przemysław Kaźmierczak - jeden z nielicznych z tej kadry, któremu udało się trafić do dobrego klubu, w FC Porto jednak się nie sprawdził, zdecydowanie lepiej grał w Boaviscie. Teraz ma być sporym wzmocnieniem dla Śląska. W reprezentacji raczej niespełniony.
Rafał Grzelak - niegdyś uważany za jeden z największych talentów w Europie, zrobił solidną zagraniczną karierę (Boavista, Skoda, Steaua), jednak w reprezentacji jakoś o nim sobie o nim nie przypominano. Miał pecha, że trafił na dominację Jacka Krzynówka. Podobnie jak Kaźmierczak wrócił do polskiej ligi.
Dariusz Zawadzki - człowiek, który miał przez lata rządzić i dzielić w polskiej piłce nigdy nawet nie zadebiutował w ekstraklasie, śmiało można go nazwać największym rozczarowaniem mijającej dekady w polskiej piłce.
Sebastian Mila - wybił się w Groclinie, brak mu było jednak mentalności, by zaistnieć zagranicą. Obecnie jeden z czołowych środkowych pomocników ekstraklasy, wyższego poziomu już nigdy nie osiągnie. 28 meczów w kadrze, najwięcej z wszystkich piłkarzy tamtej kadry.
Łukasz Madej - nigdy nie spełnił pokładanych w nim nadziei, 3 mecze w kadrze w 2003 r. to wszystko na co było go stać. Próbował swoich sił w Portugalii z dosyć marnym skutkiem.

Wojciech Łobodziński - 23 mecze w kadrze, wyjazd na ME, mistrzostwo Polski z Zagłębiem Lubin i Wisłą Kraków oraz bramka strzelona w towarzyskim spotkaniu przeciwko Czechom. Dzisiaj jest jednak tylko rezerwowym w Wiśle i raczej nigdy nie wróci do tej formy z Lubina.
Łukasz Mierzejewski - dopiero w tym roku debiutował w kadrze, w międzyczasie z napastnika zdążył ewaluować w obrońcę. Kto wie może Smuda jeszcze będzie na niego stawiał...
Paweł Brożek - historia chyba wszystkim znana, jeden z najlepszych napastników polskiej ligi w ostatnich latach, w reprezentacji jednak nie błyszczy, na zachód też już raczej nigdy nie wyjedzie... ten sezon może się dla niego okazać przełomowym.
Łukasz Pachelski - dawno zapomniany zawodnik, skończył karierę, kiedyś zagrał w Orlenie parę meczy w ekstraklasie.

Dziewięciu, a więc jedynie połowa spośród złotych medalistów tamtego turnieju zadebiutowało później w dorosłej reprezentacji, z czego tylko 5 odegrało w niej jakąś znaczącą rolę (Kuszczak, Golański, Mila, Łobodziński, Brożek). Żaden z tych piłkarzy nie zrobił wielkiej międzynarodowej kariery. Kiedyś byli w stanie wygrać 4-1 z Hiszpanami, 9 lat później ci sami Hiszpanie zostają mistrzami świata, a nasz Tomasz Kuszczak, który we wspomnianym wcześniej spotkaniu zagrał jeden z najlepszych meczów w juniorskiej karierze, teraz musiał 6 razy wyciągać piłkę z bramki po golach... Hiszpanów... Czy trzeba coś więcej dodawać?

Swego czasu piłkarze Wisły potrafili jedynie narzekać na intensywność treningów Dana Petrescu, po czym odszedł do Unirei i jak się skończyło, wszyscy wiemy. Prawda jest taka, że nasi kopacze, nie wiedzą co to znaczy być piłkarzem. Gdy któryś z nich wybija się ponad resztę, jest uznawany za gwiazdę i wynoszony pod niebiosa, a prawda jest taka, że g znaczy na arenie międzynarodowej. Ilu to już było graczy jednego sezonu, którzy od razu rwali się do gry za granicą, bo to dobra kasa przecież, a później z podkulonym ogonem wracali do kraju. Wiele czynników musiałoby zmienić się w polskiej piłce byśmy zaczęli osiągać sukcesy. Media pompują balonik sławy piłkarzy, trenerzy uznają strzelca 20 bramek w Ekstraklasie za gwiazdę, a kopacze spoczywają na laurach, bo taka natura polaka. Kiedy nasz kraj osiągał sukcesy w piłce nożnej? Wtedy gdy chłopaki chcieli się z tego kraju wydostać jak najdalej bo sytuacja ich do tego zmuszała. Nie wszystkim się udało, ale dzięki własnemu podejściu i odrobinie talentu zrobili to najlepiej jak tylko mogli. Możecie zatrudniać Guusów Hiddinków, czy innych Beenhakkerów, ale piłkarze nadal będą naszymi rodakami.