Odpowiedź na zespół Downa... strona 1 z 2

wspolczuje im to jasne, ale nie dyskrymiune ich czy cos z tego powidu.



usmiecham sie ;)
ale nie nawiazuje rozmowy.



bo jestesmy przyzwyczajeni do "normlanosci".



jeden człowiek nie zmieni postawy spoleczenstwa ;)
ale probowac mozna.

ale przecież osoby niepełnosprawe i fizycznie i umysłowo to nie są sporadyczne przypadki...

wiadomo, że jedna osoba nie
glówną rolę odgrywają tu media.
Dlaczego w filmach nie grają aktorzy upośledzeni? Dlaczego tak rzadko się słyszy ich piosenki?

fakt ale np. w małych miastach jest niewielu niepełnosprawnych (np. w moim miescie) i tam nadal jakos inaczje patrzy sie na niepełnosprawnego, jak na kogos gorszego.



komercja.
to wszytsko robione jest pod publike, a wiadomo ze rozhisteryzowane 12latki wola sobie jakiegos wokaliste Feel`a z zezem ogladac niz kogos kto pięknie spiewa ale niekoniecznie wyglada.

i to właśnie mnie boli najbardziej.
Większość ludzi nie ma pojęcia jak niesamowici są ludzie upośledzeni, jaką mają wyobraźnię i ile optymizmu

ludzie sa powierzchowni ;)
nie obchodzi ich sama muzyka, filmy, byle tylko był ktos do kogo mozna powzdychac .

Malo konkretne pytanie, nie wiem o co Ci chodzi. Traktuje ich jak ludzi uposledzonych, bo nie oszukujmy się, maja oni inna wrazliwosć i inaczej trzeba z nimi rozmawiac.

Odwracam, ale nie beszczelnie. To chyba normalne, że ktoś, kto wyróżnia się czymś z tłumu, zwraca nasza uwage. Nie rozmawiam, bo nie mam w zwyczaju zagadywać do nieznajomych. O ile jednak bym go/ ją znała, to porozmawiałabym ze znajomym/znajomą.

Oczywiscie, że mozna wiele sie nauczyć, jak od każdego.
W tej kwestii czesto nawet wiecej niż od ludzi zupelnie zdrowych, bo chorzy na zespol Downa maja swoj wlasny swiat, wlasna wizje na wiele spraw.


Kto twierdzi, że takie dziecko jest niewartościowe? Jest po prostu inne, wymaga wiecej uwagi i opieki, tego nie sa się ukryć.

tacy sami ludzie jak wszyscy inni, tyle że wymagający większej opieki.


znam dzieci dotknięte tą przypadłością. chodzą do mojej szkoły i normalnie się z nimi rozmawia.


boimy się tego, czego nie znamy...
mam nadzieję, ze nie.
nie trzeba tego pokazywać. wystarczy, że ktoś się trochę wysili, żeby takie dziecko poznać.

w Szczecinie mam kolegę Darka, który ma zespół Downa... facet ma 30 parę lat i jest traktowany tak samo, jak reszta znajomych. Nie ma żadnego podziału czy segregacji na to, czy ktoś jest lepszy czy gorszy, chory czy zdrowy. Darek nawet zapraszał mnie na lody :)

Taki sam jak do innych. Choroba jak kazda inna. Nie widze powodu, dla ktorego mialabym traktowac osoby chore lepiej badz gorzej.


nie odwracam wzroku, ale tez nachalnie nie gapie sie. traktuje takie osoby jak kazdego innego przechodnia.


Tak.
Znacznie wiecej niz od osob "zdrowych"


Dlatego, ze obawiamy sie czegos co jest dla nas obce. jesli nie mamy stycznosci z osobami uposledzonymi fizycznie badz psychicznie to patrzymy na takie osoby jak na dziwolagi, albo calkiem interesujacy film sensacyjny.
Mam nadzieje, ze nie na zawsze. poki bedziemy pozwalac na to, ze ktos bedzie szydzil, wysmiewal sie, albo traktowal jak rozrywke osoby inne od nas do tej pory bedzie taki stereotyp.
Jesli ktos chce zobaczyc, ze osoby z zespolem downa sa wartosciowe to zobaczy. na sile "slepemu" nie pokarzesz. niestety.

a przeczytałaś cały temat?
Bo jak nie to nie dziwię się, że uważasz za pytanie mało konkretne.

Przeczytaj ta książę to przekonasz się, że większa częśc naszego spoleczenstwa uważa takie dzieci jak "odpadki jądrowe".

a Ty potrafiłabyś poznać takie dziecko z wlasnej a nie przymuszonej woli?

no widzisz i dzięki temu, że masz możliwośc poznać bliżej taką osobę Twoje podejście do ludzi chorych na zespol Downa jest zupelnie inne.
A czesto ludzie, ktorzy wlasnie nie mają pojęcia jakie są niepelnosprawne osoby i automatycznie nie dają im ązdnych szans na zbliżenie się do siebie.

już to zrobiłam.

Przeczytałam, nie atakuj mnie Uważam jedynie, że jest ono bardzo ogólne i sama sugerujesz odpowiedz, przeciez nikt Ci tutaj nie napisze, że chetnie zepchnalby takich ludzi na margines, nawet jezeli tak wlasnie by myslal.


Nie przeczytam, bo mnie taka tematyka nie inetersuje. Moze ja zwyczajnie zyje wsrod dobrych ludzi, bo nie spotkalam sie z taka bezduszna tezą jak "odpadki jądrowe". Dla mnie to jest wrecz niewyobrazalne i nie wiem jakie "bestie" tak twierdza.

Kilka miesięcy temu był taki jaki wykształtowała społeczność mnie otaczająca "Ale Ty masz dałna, dałn z Ciebie". Śmiałam się z tych ludzi, może nie z ludzi ale z samej choroby. Dopiero kilka miesięcy temu zainteresowałam się trochę tym, i teraz mój stosunek jest po prostu obojętny.


Zależy jaki stopień upośledzienia. Nie mogę odwrócić wzroku, i trochę bezczelnie się patrzę, czasem litościwie. Ale pracuję nad tym ;-)


Nie?
Czego na przykład?


na pewno dlatego, że jest to coś niecodziennego, coś innego, coś z czym nie mamy na codzień styczności- czyli dla wielu nieznane, czasem niebezpieczne. A ludzie różnie reagują na rzeczy nieznane, niektórzy uciekają, niektórzy zakrywają swój strach śmiechem, próbując tą drugą osobę ośmieszyć.

no niekoniecznie zgodzilabym sie z tym, ze to jest choroba jak kazda inna.

Ok, przpraszam.
Ale chyba troche się nie zrozumiałysmy. Niczego nikomu nie narzucam, oczekiwałam szczerych odpowiedzi. To jest oczywiste, że nikt tu nie napisze, że najchętniej to zlinczowałby wszystkich niepełnosprawnych. Wiem, że niektórzy może i specjalnie piszą pozytywne rzeczy ale to ich sprawa, skoro nie potrafią się przyznać sami przed sobą jacy są.

Mnie do tej pory tez nie interesowała. Bo czytam zupełnie inne ksiażki, ale jak natknęłam się (zupełnie przypadkiem) na nią w bibliotece, to pomyślałam "przeczytam, zobacze o co chodzi, najwyżej za dwa dni oddam sporwotem). A tu okazało się, że dowiedziałam się jak się ma Polskie szkolnictwo i społeczeństwo do tego wszystkiego.
Że nawet znajomi potrafią powiedzieć "tak przyjdź, przyjdź ale bez dziecka"


Ja też jeszcze jakiś czas temu śmiałam się z żartów dotyczących szkół dla dzieci z upośledzeniem, no ale do czasu...

Czytając tą książę ja sama zmieniłam moje podejście do ludzi cierpiących na zespół Downa o 360stopni. Przekonałam się, że czasami gdy czegoś nie mogę mieć/dostać zachowuję się potwornie egoistycznie. Nie powinnam narzekać na siebie, na mój wygląd bo to nie liczy się. Powinnam kształtować moje zachowanie i charakter w taki sposob by w każdej sytuacji dawać odpowiednio dobry przykład. Wiem, że to trudne ale jakże przyjemne ;)