Dokończ historię...

Dawno, dawno temu… Przeważnie to my opowiadamy dzieciom bajki, ale dlaczego nie zamienić się rolami? Zaczynamy opowieść, tworzymy jakiś świat i bohaterów.

Bohaterzy umierają, świat upada i koniec historii...

nagle ktos znalaz plemnika
zaczeli go reanimowac urosla wielka glowa i dziecko zaczelo
chodzic w stringach jako i w japonkach

biegnąc przez szpitalny korytarz wskoczył na pielęgniarkę i jednym ruchem ściągnął jej perukę....

Widząc to ordynator szpitala otworzył ogień maszynowy.

Stanislaw Wyspianski
1.Poszedłem błądzić w nieznane mi światy,
marzeniem senny — uczuciem bogaty,
a hasłem moim: pro patria et fide[3].
KwiatyŻar w piersi mojej a na skroniach kwiaty,
5
co niegdyś świeże, dzisiaj już powiędłe
patrzały w oczy szklanne[4] i obłędne,
jakby mnie pytać chciały — dokąd idę?
Nie chciałem ich odrzucić, choć dawno zeschnięte,
bo długą ze mną w dal przebyły drogę
10
i jeszcze w mojej ojczyźnie rozpięte,
pamiętne były przeszłości świetlanej
młodości wolnej — płonącej, różanej —
że się już pozbyć tych kwiatów nie mogę.
CierpienieSzal ciemny szczupłe przykrywał ramiona,
15
a postać drobna była utęskniona,
przez wiele cierpień i bólów złamana,
że w duszy jedna wielka była rana —
na którą leków darmo szukać było,
chyba — Dusza, Gróbgdy skryje się ciało mogiłą,
20
gdy grób mój cichy granitem pokryją —
lecz na kamieniu niech mi słów nie ryją
dłutem stalowym — niech przechodnia oko
błądząc wśród kwiatów i rwąc chwasty ostre,
gałązki bluszczu odrywając trwożnie,
25
zaryje myśl swą pod kamień głęboko —
gdy dusza jego odgadnie w niej siostrę,
niech za mą duszę raz westchnie pobożnie —
Wizja, SerceA jeśli człowiek ten mieć będzie serce,
co czuciem silne, na boleść wytrwałe,
30
że śmiało pójdzie z nim przez życie całe,
z tchnienia jednego, co tleje w iskierce
promieni bladych błądzących po grobie
rozprószonych smutnie — on odgadnie
całego życia mego wszystkie krzyże,
35
historię mą wysnuje całą sobie,
ducha w nią tchnie, uczucie da jej świeże,
na przeszłość wspomni swą — i pojmie jasno,
żem taką samą miał — żem był w tych gronie
duchów — co zaród śmierci w łonie
40
noszą — ich czoła w cierniowej koronie —
co jedną pracą, ciągłym poświęceniem
przez życie świecą krótko — gasną prędko,
jak kwiat zwarzony bólem i cierpieniem,
a świat wspomnienie ich kryje milczeniem.

Ordynator miał na celu zastrzelenie dziecka który zdjął perukę pielęgniarce, lecz oszalał patrząc dziecku w oczy które w przeciągu 2 sekund przekształciło się z plemnika i strzelał dookoła raniąc policjanta który wbiegł do środka szpitala

Hi